Kanggo wong India rata-rata, nyebutake tembung 'Swadeshi' ngelingake gerakan kamardikan India lan pimpinan nasionalis kaya Mahatma Gandhi; duweni memori sosial kolektif kepungkur. Mangkono aku nyambungake karo 'teori kasugihan' Dadabhai Naoroji lan mlarat lan sing misuwur ing donya, non-kekerasan, perjuangan kanggo kebebasan nglawan kolonialisme ekonomi Inggris, nalika aku ora sengaja weruh, ing taun 2006, plak logam ing ngarep sawijining bangunan ing tengah London nyebutake "Dadabhai Naoroji manggon ing omah iki" minangka anggota House of Commons.
Perjuangan India kanggo Kamardikan umume perang ing papan 'swarajya (pemerintahan diri) kanggo swadeshi (digawe ing India)' lan boikot barang impor buatan manca.
Swadeshi wis meh dadi tembung suci sing isih nuwuhake emosi nasionalisme lan patriotisme. Nanging ngluwihi semangat emosional, Swadeshi minangka prinsip ekonomi sing apik banget. Iki diakoni kanthi bener ing tumindak nalika kemandirian ekonomi dadi prinsip kunci ing mburi pembangunan maneh negara ing India pasca Kamardikan kaya sing dibayangke ing pembangunan industri skala gedhe sing dijunjung dening Nehru minangka perdana menteri lan luwih penting babagan 'mandiri ing produksi pangan' sing dipimpin dening Indira Gandhi mengko.
Nanging teka wolung puluhan India ilang swadeshi kanggo 'globalisasi lan perdagangan bebas'. Wektu iki, Inggris wis mandheg dadi pusat manufaktur lan ora golek pasar maneh.
Wangun kolonialisme anyar ana ing offing lan master naga anyar meneng super aktif ing panelusuran pasar anyar kanggo industri manufaktur sawijining.
China wis adoh banget saka negara sing mlarat taun lima puluhan nganti kekuwatan neo-imperialis sing sugih banget saiki sing mbuwang utangan murah menyang negara berkembang kanggo mbangun dalan, pelabuhan lan ril sepur kanggo nggawa produk buatan china sing murah ing pasar kanggo didol.
Lan guess, saka ngendi otot finansial utawa kasugihan China? Sampeyan isih bisa mikir Dadabhai Naoroji 'teori drain of wealth'. Ora ana sing bakal ngelingi yen wong Tionghoa ora mbuwang kesalahan manajemen krisis Corona. Perang nglawan virus korona mbutuhake pasokan topeng, kit tes lan barang-barang liyane saka China. Dumadakan, kabeh wong ngrasakake ketergantungan amarga kabeh industri manufaktur ana ing China. Ujug-ujug, kabeh wong nyathet yen kabeh negara maju ana ing gunggunge kanthi biaya manungsa lan ekonomi sing gedhe, nanging China umume ora kena pengaruh lan wis dadi kuwat.
Kaya pirang-pirang negara, India uga dadi 'pasar' produk-produk Cina sing murah (sing tepate, ing antarane pasar paling gedhe).
Industri lokal India meh ambruk amarga kompetisi karo produk China sing murah. Saiki, malah dewa Ganesha lan dewa liyane diprodhuksi ing China kanggo sembahyang ing India. Disebutake yen sektor farmasi India bakal ambruk sajrone seminggu yen impor API saka China mandheg seminggu. Larangan anyar ing aplikasi telpon ora malah pucuk gunung es.
Sepisan maneh India wis dadi pasar barang-barang buatan manca nanging wektu iki dudu Inggris sing demokratis nanging sing diarani China komunis.
Sejarah wis bola-bali tanpa ana sing ngerti. Nanging kepiye kabeh wong ilang ing gagah globalisasi?
Partai Politik lan politikus India ing macem-macem spektrum bisa uga sibuk nemokake teknik anyar kanggo tetep dadi kuwasa lan menang pemilihan nalika mitra Tionghoa ngobong minyak tengah wengi kanthi perencanaan sing tliti kanggo mbangun negara lan nggabungake posisi China ing jagad iki.
Ora usah dipikir, saiki wisAtma Nirbhar Bharat', yaiku, 'India Mandiri'. Nanging India wis mesthi dadi bunder lengkap.
Nggoleki carane 'teori saluran kasugihan' wis ora digatekake dening para peneruse, Dadabhai Naoriji mesthi bakal bali menyang papan istirahat.
***
Penulis: Umesh Prasad
Pandangan lan panemu sing ditulis ing situs web iki mung saka penulis lan kontributor liyane, yen ana.
