Tresna lan pakurmatan minangka dhasaring sembahyang leluhur utamane ing agama Hindu. Dipercaya manawa wong mati tetep ana lan bisa menehi tuntunan supaya bisa ngetrapake nasibe wong urip.
Ing jaman kuna Hindu laku saka sembah leluhur sajrone 15 dina sing diamati sepisan saben taun dening umat Hindu diarani 'Pitri-Paksha' ('XNUMX minggu saka para leluhur') nalika leluhur dieling-eling, disembah lan njaluk berkah.
Liwat periode pengetan iki, umat Hindu ing saindenging jagad nggambarake sumbangan lan pengorbanan sing ditindakake dening para leluhure supaya kita bisa urip ing jaman saiki kanthi luwih apik. ugi, budaya, tradhisi, nilai-nilai lan warisan gaib sing ditetepake kanggo nggawe kita berkembang ing urip kita lan dadi individu sing apik. Umat Hindhu nyuwun ngarsaning roh-roh ingkang sampun tilar donya, nyuwun pangayoman dhumateng jiwa-jiwa ingkang sapunika sampun budhal lan ndedonga supados jiwa-jiwa ingkang kawujud supados tentrem lan ayem.
Iki adhedhasar konsep sing wis bosok ing Kitab Suci Veda, sing ujar manawa nalika wong lair, dheweke lair kanthi telung utang. Kaping pisanan, utang marang Gusti Allah utawa kekuwatan sing paling dhuwur sing diarani 'Dev-rin. Kapindho, utang marang wong suci sing diarani 'Rishi-rin' lan utang katelu marang wong tuwa lan leluhure dhewe sing diarani 'Pitri-rin'. Iki minangka utang ing urip, nanging ora dianggep tanggung jawab kaya sing dikira. Iki minangka cara Kitab Suci nuwuhake kesadaran babagan kuwajiban lan jejibahan sing cenderung ora digatekake sajrone urip ing donya.
Utang sing diarani 'Pitri-rin' marang wong tuwa lan leluhur kudu dibayar dening individu sajrone urip. Kapercayan sing kuat yaiku urip kita, urip kita kalebu jeneng kulawarga lan warisan kita minangka hadiah saka wong tuwa lan leluhur kita. Apa sing ditindakake dening wong tuwa marang anak-anake - menehi pendhidhikan, menehi panganan, nyedhiyakake kabeh kepenak ing urip - simbah-simbah wis nindakake tugas sing padha kanggo wong tuwa sing banjur nggawe wong tuwa bisa nyukupi anak. Pramila kita sami utang dhateng simbah ingkang dhateng tiyang sepuh lan sanes-sanesipun.
Utang iki dilunasi kanthi tumindak apik ing urip, kanthi nggawa kamulyan lan kamulyan kanggo kulawarga lan para leluhur. Para leluhur kita saksampune tilar donya, dheweke isih nganggep kita minangka jiwa sing wis mati sing prihatin kanggo kesejahteraan kita. Sanadyan padha ora duwe pangarep-arep, siji bisa nindakake tumindak amal ing jeneng lan elinga tresna minangka kita sing kita amarga saka wong-wong mau.
Sajrone rong minggu iki, wong nggawe kurban cilik karo leluhur ing pikirane. Padha nyumbang panganan kanggo wong luwe, ndedonga kanggo ngenthengake kasangsaran, menehi bantuan kanggo wong mlarat, nindakake soko kanggo nglindhungi lingkungan, utawa nyawisake ing layanan masyarakat. Tumindak nyembah leluhur iki murni adhedhasar iman (disebut 'shraddha' ing Hindi) lan sambungan spiritual lan ngluwihi mung dadi ritual Hindu.
Nyembah leluhur taunan diarani 'Shraadh' sing kudu nindakake tumindak kanggo ngelingi, ngakoni lan njaga kebanggaan garis keturunan kulawarga. Yen lan leluhur saiki wis seda, banjur 'pind' utawa sesaji kudu ditawakake putra utawa turunan kanthi tujuan supaya nyawane wong sing wis tilar donya bisa nampa kawilujengan (utawa moksha) lan ngaso kanthi tentrem. Iki ditindakake ing Gaya, Bihar ing pinggir kali Falgu.
Periode 15 dina taunan nyembah leluhur ngelingake kita babagan garis keturunan lan tugas kita. Para filsuf sing sinau percaya yen kahanan kekacauan lan kuatir sing kita rasakake ing jagad njero lan njaba, wis ana hubungane karo para leluhur. Pramila, nyembah nyuwun dhumateng piyambakipun lan salajengipun tansah paring pitedah, pangayoman lan panjurung. Pengalaman iki menehi kesempatan kanggo nyambungake maneh emosional lan spiritual saka memori leluhur kita sanajan kita ora ngerti akeh babagan orane. Sambungan iki bisa uga banget resonating lan kita bisa ngrasakake kehadirane kanggo nglindhungi kanthi cara sing ora diwatesi dening eksistensi fisik.
***
